“

Foto CSS

There she goes,

there she goes again.

Racing through my brain

and i just can’t contain

the feeling that remains”.

Ik moet aan dit liedje van The La’s denken. Het afscheidsliedje van Zoete lieve Gerritje, een eeuwigheid geleden, toen ze uit Amsterdam vertrok. Nu, bij terugkeer op de parkeerplaats van hotel Wilhelmina in Venlo, nemen we opnieuw afscheid. Ze rijdt door naar Oostenrijk. Illegaal natuurlijk want skiën is nog niet de bedoeling. Daar gaat ze, na ruim twee dagen intensief samen te zijn geweest, op weg naar een nieuw avontuur met haar geliefde.

Met de twee overgebleven dochters achterin rijden we naar het westen. Opnieuw een feestje met biertjes voor de niet- rijders en gemengde noten. En spierpijn.

Het was een mooie tocht en het samenzijn was dierbaar. De verhoudingen zijn anders, evenwichtiger. Dat doet me goed.

In Breukelen zetten we de lieve duurzame dochter af. Die gaat een weekje in afzondering studeren in het huis van haar schoonouders. Een veilige kus en een zwaai en weg is ze. De pijn in mijn hart voelt zwaar en zoet tegelijk. ‘Houden van’ heeft pijnlijke kanten, vooral voor ouders, die blijven altijd met een stukje minder achter.

In de Rivierenbuurt nemen we afscheid van de lieve oudste dochter. Een klein voorproefje van het grote afscheid wat er spoedig aankomt. Als we iets delen van onze ouderlijke stemming, zegt ze nuchter: “toch genoeg met de ‘kinders’ gehad?”. Ja, ze heeft gelijk, we mogen niet klagen. En toch doet het pijn.

Het brengt ons even uit evenwicht. Eventjes maar.