Ontheemde vriendin en ik genieten van een bord heerlijk Indiaas eten. We praten over onze gezamenlijke reis door Tibetaans India. Over hoe ze, hoog in de Himalaya. voorin de auto zat te zingen, terwijl ik achterin doodsangsten uitstond. Of ik het weer zou doen, in deze wetenschap? Absoluut, alleen al het bezoek aan de Tibetaanse tempel in Tabo staat in mijn geheugen gegrifd. Hoe ik de deur doorliep, zicht kreeg op een enorme hoeveelheid oude boeddhistische beelden en onverwacht werd overvallen door emoties. Het was, vreemd genoeg, alsof ik thuiskwam. Als het echt waar is, van vorige levens, dan was ik ooit een monnik in Tibet, die het liefst zandmandala’s maakte en per ongeluk ergens van zo’n hoge berg is gestort.

Ondertussen voltrekt zich in Nederland een drama. ’s Avonds, bij het zien van de exit poll, blijkt er van het goeie ouwe links niks meer over. ‘Er is een hoop veranderd sinds onze jeugd’, sombert de Gewone Jongen. Ik vertel dat ik op de radio hoorde dat kinderen tot een jaar of 10, 11 vooral groen en sociaal kiezen. Dan begint de puberteit en wordt het leven in het hier en nu losgelaten. De jongens worden autoritairder, er moet meer geld naar het leger, ze willen minder geld uitgeven. De meisjes zijn wat onduidelijker, maar overall zie je een verrechtsing in denken, en meer rigiditeit. De Gewone Jongen zegt hardop wat ik al eerder dacht: ‘Nou, dan ben ik in mijn kinderjaren blijven hangen’.

Dat moge zo zijn, het blijft schrikwekkend. Hoe kapitalisme, ongebreidelde hebzucht, Trumpiaans machtsdenken het hebben gewonnen van doodgewone naastenliefde, liefde voor de natuur en dat kleine hier en nu.