Foto A.C.S.
Het is de dag van het rode potloodje. Hier in Amsterdam mogen we t meenemen. Ik vraag me wel af of t geen kleiner exemplaar had kunnen zijn. Er kunnen wel drie potloden uit gezaagd worden. Dan had iedereen nog royaal de rode punt kunnen zetten. Over ‘rood’ gesproken, wij hebben De Hoed voor onszelf en worden met alle egards behandeld. Op straat, voor de ingang echter, in een fuik tussen de gracht en een wegversperring scheldt een angstige medestemmer ons uit, van onder zijn masker vandaan. We versperren ‘zijn’ weg. Het lijkt een voorbode te zijn van wat later zal blijken.

“Volg je ideaal in je stemkeuze”, adviseert Raoul Dupre vandaag in De VK, “dan is het automatisch een strategische stem”. Hoewel we blij mogen zijn met het nieuwe leiderschap en bovendien door een vrouw gepersonifieerd, lijken duistere krachten toch gekomen te zijn om te blijven.

Ondertussen is boven mijn hoofd het buurjongetje jarig. Als je vier jaar wordt draait de hele wereld om jou en dat moet en mag kunnen. Als het niet nu is, wanneer dan wel? Als je dat later nog steeds wil, ben je een engerd, zoals de leider van een van die partijen die zetelt niet ver van onze gracht vandaan.

De denderende voetjes vertederen mijn bezoek, zelfs via de zoom. Zijn idealen zijn dieren en houten auto’s. Laten we hopen dat de nu gekozen leiders zijn toekomst, idealen en dromen mogelijk maken.

Ik krijg er angstdromen van.

Youtube Eli Idsart Op weg naar dromenland-Outro

Documentaire over dromen