De lieve dubbelganger en ik wandelen over het strand op deze gure, winderige maandag. Een jaar in lockdown. We praten, we lachen, ik huil stilletjes, de lieve dubbelganger pinkt een traantje weg, we wisselen kwetsbaarheden uit en halen diep adem. Binnen korte tijd zijn er 2,5 uur en 10 kilometer voorbij.

“Wandelen zorgt voor het ontstaan (en verdiepen, AD) van hechte vriendschappen maar ze is bovendien een daad van bevrijding”, schrijft Eldal Balci in een VK column over wandelen in Corona tijd, waaraan de lieve dubbelganger me helpt herinneren. ” We zijn getraind het geluid van onze ketenen niet te horen en geloof me, bij iedere nieuwe lange wandeling klinkt het geluid van metaal harder en harder, om ons eraan te helpen herinneren wie de nieuwe slaaf is en wie de eigenaar”. In zijn voorbeeld zijn dat auto’s, vliegtuigen en de trein die weliswaar de afstanden korter gemaakt hebben maar ook dat de mens zelden oog in oog met zichzelf staat, zoals tijdens de lange wandeling.

Voor mij, op dit moment, zijn t misschien andere topics die me weerhouden hebben, maar het gaat om t idee.

Oog in oog met mijzelf, dat voel ik me inderdaad, nu,

En dan moet ik denken aan een beeld dat op mijn netvlies is blijven hangen. Uit de krant van deze ochtend. Een geknevelde vrouw in Londen. Omwille van een andere vrouw, die een eindje ging lopen. Gewoon een stukje wandelen, oog in oog met zichzelf en wie weet wat ze onder ogen zag, in deze lastige tijd.

Ze werd vermoord. ‘just walking..’