Angeline 2016, Luna, weerwolf in de sneeuw
In Ierland is het Moederdag. De lieve vriendin van het oh zo verre eiland wordt straks door haar dochter verwend met pannenkoeken. Nu zit ze met mij in een breakout room van een schrijfcursus op de zondagmorgen. Met een blocnote op mijn knie vloeien woorden uit mijn pen, vanuit een steeds vertrouwdere plek.

In Nederland is het Roze film festival aan de gang. En het lijkt wel of alle liefhebbers in de pauze komen flaneren in het VP. Voor ons loopt een wittig bulldogje. Zijn wiebelend kontje vertoont veel gelijkenis met die van de twee lhtbi baasjes waar hij achteraan dribbelt. Zoenende dames op een bankje. Het lijkt wel een ‘feel good movie’. En sluit naadloos aan bij t James Baldwin memorial dat Filmmuseum Eye streamt ter gelegenheid van hun 10 jarig jubileum. We kijken met de lieve vrienden uit de Jordaan en zijn ontroerd.

Ikzelf bedrijf de liefde met mijn versleten knie. Wat ben ik blij dat ik ren. Vast teveel volgens de dokters.

In de zoogdierwereld heb je vechters en vluchters. En natuurlijk de meest verstandigen die eerst vechten en als ze het niet redden alsnog de benen nemen. Wolven, bijvoorbeeld. Ik studeer voor het laatste type. Leren vechten voor je plekje. Vluchten kan je altijd nog, lijkt mijn knie te zeggen.

‘Opkomen voor’ in t klein, en ‘uitkomen voor‘ in het groot.

Op de televisie is het ‘politieke kleur beken-dag’. Nooit was Arjan Lubach meer de geëngageerde ‘rapper’ die hij eigenlijk is. Recht uit het hart. ‘Ga niet naar Nieuwsuur…’

(Alsnog kijken kan altijd. Een liefdevolle aanrader).