Manterrupting

Mijn hart gaat opnieuw uit naar de Sami, vanavond. Bij het kiezen voor een windrichting, zoals nu ter voorbereiding van een lange fietstocht, wil het bij mij altijd naar het Noorden. Eerst bekijken we op YouTube filmpjes van tochten naar het oosten. Via de Baltische Staten naar St. Petersburg. Veel prachtig cultuurgoed, dat schijnbaar vergeten staat weg te dromen. Tot je de touringcars en campers ziet. Hordes mensen. Dan zoek ik in mijn computergeschiedenis en tref beelden van Oost Zweden, naar Sapmi, oftewel Lapland. Mysterieuze meren, grote lege luchten met pastelkleurig licht. De eindeloosheid. Daar wil ik heen. Hoe komt dat toch?

Ik las ooit, in een ander bestaan, tijdens mijn verblijf in Wisconsin, een boek met de prachtige titel: ‘Women rowing north’. Alsof het een bekend verschijnsel is. Een voorbereiding op afscheid nemen, je op jezelf terugtrekken om uiteindelijk te sterven in vrede.

Bij de Sami zijn vrouwen erg belangrijk. Hun beeldtaal bevat veel sterke dames, meer dan levensgroot geschilderd op gebouwen en binnenmuren.

Zouden Sami mannen hun vrouwen ook zo vaak interrumperen, vraag ik me af bij het lezen van een onderzoek in de VK. Mannen blijken drie keer zo vaak door een vrouw heen te praten dan door een collega man. En ook elkaar interrumperen ze. In het artikel worden de speciale technieken beschreven hoe mannen dat feitelijk doen. Ik herken wel t een en ander van dichtbij. ‘Manterrupting’ heet t verschijnsel, naar de woordspeling ‘mansplaining’. Ooit bedacht door Rebecca Solnit die beschrijft hoe op recepties ter gelegenheid van t uitkomen van een van haar 20 of meer boeken, er altijd wel een man is die haar gaat uitleggen hoe je eigenlijk moet schrijven. En hoe ze dan nog steeds de neiging heeft niet al te hard van zich af te bijten. Sneu voor die man.

Deze Sami dame pakt t anders aan, denk ik. Hoop ik.

Geef een reactie