De fiscus op bezoek

Angeline, 2010, Zonder titel

Al vier jaar heb ik een onbestemd voorgevoel. Er moet meer aan de hand zijn. Wat zie ik over het hoofd?

Het gezin, bestaande uit een getalenteerde maar ook ernstig getraumatiseerde moeder en een lieve, geknechte vader uit een land waar de inwoners alleen maar een ding willen: weg van hier, en hun drie kinderen heeft het duidelijk zwaar. Geld zorgen, racisme op vaders werk. Angst na een dito incident in de buurt. Ondanks haar talenten werkt moeder onder haar niveau in alle baantjes die ze kan krijgen. Vader besteedt 60 uur aan zijn 36 urig contract. Trauma’s genoeg voor jaren werk. En toch knaagt er iets onbegrepens.

Vandaag komt de aap, of liever gezegd Nederlands ambtelijk systeem, uit de mouw. De toeslagenaffaire heeft hier huisgehouden. Schaamte en verantwoordelijkheidsgevoel maakte dat de ouders zwegen en zich voor namen elke cent terug te betalen. Aldus geschiedde. Met geld uitgespaard op clubjes voor de kinderen. Geen muziekles, sport of speelgoed. De auto werd ingeleverd, van een grotere woning of vakanties afgezien. Bijbaantjes vulden de avonden. Vijftien jaren lang angst en beven voor acceptgiro’s in de bus, telefoontjes van blafferige ambtenaren. De angst als ‘fraudeurs’ in de omgeving bekend te worden.

Na een klein berichtje In de krant dat er grootschalig misbruik van de pardonregeling dreigt, schrijft de moeder een e-mail. Dat ze zich voor onderzoek meldt. Gisteren volgt een gevreesd maar uiteindelijk verlossend telefoontje: “u bent officieel slachtoffer van de affaire”. “Ik hoop dat u nu niet het allerslechtste denkt van de belastingdienst”, zegt de mevrouw die hiervoor waarschijnlijk speciaal is ingehuurd. Denk ik cynisch. Al die jaren ontbrak het aan een menselijke houding.

De fiscus in mijn kamer op bezoek en ik word er misselijk van.

Geef een reactie