Nee, dit gaat niet over het andere Damesmeisje. Dit gaat over de andere Dàme. Die is van een andere statuur, deftig, rijdt in een sjieke lease-auto, met een hoge positie in de uitvaartbranche. Tot vorig jaar gingen zij en ik een paar keer per jaar undercover en brachten wij nieuwsgierige, maar kritische verrassingsbezoekjes aan een begraafplaats ergens in Nederland. De Dames op hun dooie akkertje…Maar na 10 jaar wilde het brancheblad De Begraafplaats haar columnisten vernieuwen. Weg moesten De Dames. We waren erg verbolgen, maar bogen ladylike het hoofd.

Vanochtend, tijdens de dagelijkse verrassingswandeling met de Gewone Jongen, moest ik aan haar denken. Vlakbij de supermarkt ontdekten we tot onze verbazing een combinatie van algemene en RK begraafplaats, Damwâldsterreedsje geheten. Hoe kon het dat we die plek nooit eerder hadden gezien? Volgens de Gewone Jongen kwam het door de nu kale bomen. Ik gaf de schuld aan een plantsoenendienst behept met een ongebreidelde snoeizucht. Nieuwsgierig liepen we door het hek naar binnen en keken vol verbazing om ons heen. Afgezien van een paar redelijk keurige RK-grafvakken zelden zoveel schotse, scheve en verzakte grafmonumenten bij elkaar gezien. De teksten nauwelijks te lezen, stenen overgroeid of doormidden. Van onderhoud plegen hadden ze hier kennelijk nog nooit gehoord.

‘Het lijkt me geen straf om hier te liggen’, zei de Gewone Jongen, toen ie het hek weer achter zich dichttrok, ‘maar dan alleen op ’t verwaarloosde deel’. Ik vroeg me weemoedig af wat de andere Dame hiervan zou vinden en miste haar ontzettend.