Ooit was ik onwetend.

Hoewel dat niet helemaal waar is. Ik wist als kind heel goed dat het niet eerlijk was dat ik goed kon ‘leren’ maar dat dat ‘zonde’ was, volgens mijn ouders. Omdat ik ‘toch’ zou trouwen. En mijn broers het beter zouden kunnen gebruiken. Maar wat ik niet wist, of wat nog niet bestond: dat 8 maart vrouwendag is.

Ik leerde het van mijn schoonmoeder, Ida Brandjes. Als dochter uit een arbeidersgezin aan de Meeuwenlaan in Noord was zij politiek bewust. PvdA uiteraard. Ze werd lid van de Rode Vrouwen en ik volgde haar voorbeeld. Met de lieve vriendin uit het stadje aan de rivier ging ik ooit naar een partijcongres. Op de fiets, nota bene, naar Amersfoort.

In de tweede feministische golf werd Ida het boegbeeld van de Amsterdamse feministische intelligentsia. Ze kwam bij De Swaantjes over de vloer en kon het goed vinden met Hedi. Ze leerde praten in t openbaar en gaf vurige interviews. Ooit kreeg ik van haar het onovertroffen ‘tegeltje‘ met de tekst: ‘moeders vrije dag’ bij een volgeladen moederfiets met tassen en kinderen erop en aan. Ik heb het altijd bewaard. Ze nam me mee naar politieke evenementen en stelde me voor. Ondertussen was ze woedend toen haar zoon door onze liefde zijn studie verzaakte en zakte voor het eindexamen Atheneum terwijl ik het diploma in mijn zak had. Tja, thuis is het een andere zaak…

Ik leerde veel van haar. Later volgden andere voorbeelden en heldinnen. Want een voorbeeld hebben wij immers nodig. Een sterke vrouw, onafhankelijk en toch aardig. Dat t liefst ook wel. Een ‘viswijf’ willen we niet zijn.

Geschokt lees ik in ‘De Groene’ een artikel over de hoeveelheden haatmail die vrouwen in de politiek ontvangen. Seksistische en racistische teksten, op de persoon gericht. Veel meer dan hun mannelijke collega’s. In hetzelfde onderzoek worden artikelen en politieke commentaren in gerenommeerde kranten geanalyseerd. Ook daar vind je een seksistische ondertoon als het om een vrouw gaat.

In latere tijden, de bedachtzame jaren, werd de schrijfster May Sarton mijn heldin. Ik leerde haar kennen door het Andere Damesmeisje. Jarenlang las ik haar dagboeken voor het slapen gaan. Haar analyses, aardigheid en levensvisie, haar creativiteit zijn een voorbeeld voor mij gebleven. Ook al zijn de boeken gelezen en herlezen. En is haar huis, ‘House by the sea’, op onze fietstochten langs de kust van Maine, nooit gevonden.

Zij blijft. Internationale vrouwendag.

Angeline, 2010. May Sarton en haar kat.