Toen wij ooit in een vorig leven op de fiets in Chicago aanlandden, vonden we onderdak bij Bonny en Frank. In hun heerlijke appartement met uitzicht op Lake Michigan, waar we een eigen slaapkamer kregen, herinnerde Google de bewoonster elke dag aan ‘de vraag van de dag’. Wat is de essentie van deze dag. Wat brengt deze mij. Wat leert deze mij? Een belangrijk, haast meditatief moment voor Bonny.

Ik moet er vandaag aan denken door het zien van een opname, daar gefilmd. Voor een project dat binnenkort te zien zal zijn.

Maar toen wist ik nog niet dat deze vraag, ook voor mij vandaag, zo prangend langs zou komen.

We kijken, in het kader van de gezellige avonden met de lieve vrienden uit de Jordaan naar een ITA stream. ‘Reprise’. Ik voorvoelde nattigheid en nam mijn ‘handwerkje’ mee. Maar dat hielp niet genoeg.

Het geweld, dat we met een vreemde term wel ‘zinloos’ noemen, sloeg me in het gezicht. Alle angst, pijn, ontzetting van de wereld leek zich aan mijn zoogdierenbrein op te dringen en gaf mij slechts een signaal: “weg hier”. Ik verdween met de hond in de nacht. Om later weer terug te keren.

Een willekeurig moment, een passant geschikt als zondebok, een broeierige onderstroom, alcohol. Bovendien het ‘juiste’ publiek aanwezig, en de opgehoopte agressie wordt moordzucht.

Het huilt in mij.

Toeval of niet, ook andere voorbeelden van intermenselijk geweld passeren in die lange uren, tot ver voorbij de avondklok.

Wat op mijn netvlies blijft is het beeld van de ouders, naakt op het toneel neergezet. Ze proberen te begrijpen wat er is gebeurd en herhalen de scenario’s in hun hoofd. Ontroostbaar. Waarom?

De wereld gefilterd door een visbordje