In mijn herinnering ben ik nevel
slijt mijn dagen als een moerasmist
die overal (op halve dichtheid) is
niet een vrouw alleen aan het water
maar de afgemeten kade zelf ben ik
het resultaat van de rotsen en hard
hier altijd al geweest en ieder voorjaar
aan gedacht door mensen mijlenver verwijderd:
weet je nog, jaren geleden, wij aan die kade
niet een vrouw alleen aan het water
maar een hele vriendengroep in de zon
te koud om te zwemmen, dus we zwommen?
Lieke Marsman
Angeline, Westerpark 3, 2014
Als ik dichter was zou ik zeggen
van al die passen
in t blauwe licht gezet
bij elke opkomst weer
het zwarte dier aan mijn zijde.
