De kleine vrouw van de pakketdienst kan het pak nauwelijks torsen. Ik neem het van haar over en snap waarom. Wat een gewicht, hoe kan dat? Nieuwsgierig zet ik een mes in het brede bruine plakband en trek de dooshelften van elkaar. Binnenin liggen nog eens 3 kartonnen dozen, netjes naast elkaar. In elk ervan een prachtig vogelhuisje, niet van hout, maar van houtbeton. Veel duurzamer, volgens de Vogelbescherming, en met een garantie van 10 jaar. Loodzwaar waren ze vergeten erbij te zeggen.

De oude houten exemplaren vallen bijna uit elkaar. Met het broedseizoen zichtbaar voor de deur, hangen we snel het eerste nieuwe huisje op, een mussenhotel. Er moet een grote boormachine aan te pas komen en enorme schroeven. Hopelijk snapt de huismus dat dit een hotel met 5 sterren is en neemt ie het meteen in bezit. De twee ovalen huisjes met de uitnodigende naam Alicante komen aan een boom, gezicht op het weiland.

Ook Dochterlief en Schoonzoon hebben het voorjaar in de kop en zijn op zoek naar een nieuw huis. Weg uit Amsterdam West, waar corona de verhoudingen nog eens extra onder druk heeft gezet. Huren is geen optie meer, kopen heeft de voorkeur. Het blijkt een onmogelijke tocht in een overspannen huizenjungle. Zonder een flinke zak geld kom je nergens tussen, huizenprijzen worden meteen al grof overboden. Het is moedeloos makend.

De Gewone Jongen en ik kijken vanaf de zijlijn bezorgd mee. Ging het maar om een vogelhuisje, of wonnen we maar de Staatsloterij, dan hadden we het zo voor hen gepiept.