Geen andere titel dan de datum vandaag. Die zegt al genoeg.

De geboortedag van mijn moeder en van George Harrison, mijn meest geliefde Beatle.

Over The Beatles gesproken: ik breng mijn lieve nichtje naar huis, vlak voor het sluiten van de avondklok. Met de hond. Als tieners leefden wij voor en met onze idolen in nachtenlange, bij elkaar logerende fantasieen. George, Paul, John en Ringo.

Alles is geconcentreerder in tijd en ruimte de laatste tijd, zo ook ons samenzijn vandaag. Waar we anders een avond over doen, vindt nu in 2 uur plaats. We lachen en huilen. Het leven zelf.

Op de terugweg van het afscheid vind ik mijn pad geblokkeerd. Grote schermen zijn opgetrokken, het wegdek is veranderd in een grote gapende geul van zand. Mannen in gele jasjes besturen gravende monsters. Met andere woorden: ik kan er niet door, een gasleiding ligt open. Ook op de tweede hoek word ik terug gestuurd. Als ik dan eindelijk de thuisgracht bereik staan daar weer andere geüniformeerden. De politie houdt iedereen aan. En er zijn nog verbazingwekkend veel mensen op de been. Wat dat betreft hebben ze gelijk dat ze hier staan. Een bevriende buurvrouw becommentarieert het gebeuren vanaf haar balkon op drie hoog. “Jij hebt tenminste je hond..”!ik mag doorlopen.

Een hond. Mijn moeder had in ‘Indië’ meerdere honden. Haar lieveling heette Freia. Ze werd verslonden door een slang. Mijn moeder was ontroostbaar en ik ook, haar verhaal keer op keer aanhorend. De buren in Slotervaart hadden vanaf het allerprilste begin van het stadsdeel, toen nog een hopeloze plak opgespoten zand, diverse honden. Duitse herders. Altijd vals, want dat moest, zei de buurman, tevens slager. Honden moeten scherp zijn. Mijn moeder was de enige die de hijgende, heftige schepsels kon benaderen. Ik had er diep ontzag voor. En over ontzag gesproken: voor mijn moeders verjaardag kocht ik, met mijn schamele zakgeld, cadeautjes in de ‘drugstore’, een op Amerikaanse leest geschoeide buurtwinkel. Een mengeling van 2 takt benzine tot en met goedkope halskettingen, haarlak en graszaad, naast zwart-op-wit en lollies in de aanbieding.

Haar verjaardag was een dag waarop, weer of geen weer, mijn lieve tante en haar man uit Haarlem overkwamen. En Haarlem lag toen erg ver weg. Ik herinner me mijn tante en oom voortploeterend door kniehoge sneeuw vanaf de bus die wonderbaarlijk genoeg had kunnen rijden.

Ach, de vijfentwintigste februari. Elk jaar weer onvergetelijk.