’If you wish to be a writer, write’ Epictetus

Twee uitspraken, een column en een foto. De winst van vandaag. En de rode draad van mijn gevoelsleven in een notendop.

De lieve vriendin uit het centrum stuurt me een artikel uit het Parool. Een 64 jarige alpiniste, Myra de Rooy, loopt 3000 km door Noorwegen. Ze schrijft er een boek over en verwoordt haar gevoel in bovenste quote. Hoe herkenbaar. Het summum van geluk is het hele bestaan in een fietstas, schreef ik ooit in een van onze vele fietsblogs. Het boek is inmiddels besteld. Ik ga een boeklengte onder in de betovering van het onderweg zijn in de natuur. Ik mis het.

Misschien raakt daarom de foto me zo. Wolharige varkentjes die wroeten in bosgrond. ‘Hun’ boer besteedt ze uit wanneer er in t bos gewerkt moet worden. Wie kan de grond beter omwoelen dan een varkentje? En wie wordt er gelukkiger dan zo een pienter beestje met de snoet in de aarde? Het meeste raakt me de zin:” en dan graven ze samen een hol in de grond om in te slapen”. Een wereld van zachtheid, samenwerking en tevredenheid. Ik zou wel samen met de varkentjes in dat hol willen slapen.

Slapen en niet weten dat er hoge golven over ons heen slaan. Een pandemie die endemisch dreigt te worden. In een redactioneel VK commentaar schrijft Sander van Walsum dat in een samenleving als de onze een endemische ziekte niet de permanente beperking van burgervrijheden rechtvaardigt. We zullen er mee moeten leren leven. Ik ben bang dat ik deze visie deel.

En dan is er Epictetus.

De lieve vriendin van het eiland in de oceaan nodigt me uit bij een schrijfcursus, online uiteraard. “Write to remember. Write to connect. Write to comfort. Write to forgive. Write to accompany yourself. Write to feel love. Write to surprise yourself. Write to see yourself..”, oppert de website als schrijfmotieven. Ik herken ze allemaal.