Terwijl ik begin jaren 90 in Voormalig Joegoslavië aan het werk ben, loopt ergens niet ver van mijn standplaats verwijderd, een hoogzwangere vrouw met haar 3 jarige dochtertje door de bergen. 28 jaar later maak ik deze reconstructie.

Ze is op de vlucht voor het regime in haar land. Door haar politieke activiteiten is ze statenloos verklaard. Haar kind zal, bij geboorte in het vaderland ook statenloos zijn. Geen paspoort, geen school, geen bestaan. Ze heeft geen keuze. In een van de Oost Europese landen wordt ze opgepakt en in de gevangenis gestopt. Haar dochtertje meegenomen, ze denkt dat ze haar nooit meer zal zien. Ze komt vrij en herenigd met het jonge kind vlucht ze voort. Ergens in West Europa dient de bevalling zich voortijdig aan. Na de bevalling zal ze gevangen gezet worden. Een van de artsen van het ziekenhuis helpt haar ontsnappen, met twee kinderen onder haar arm. Ze haalt het naar Nederland, waar ze contacten heeft. Ze heeft het gered en bouwt een bestaan op, ondanks een heftige PTSS. Haar kinderen gaan naar de beste scholen en universiteiten. Daarvoor heeft ze het gedaan.

De mensen van het verbrande huis hernemen zich. Ze zullen hun geliefde landerijen niet verlaten, hoewel de aanblik van hun verwoeste huis en verbrande herinneringen ondraaglijk moet zijn. Op deze grond zal hun tot nu toe sluimerende droom, een geheel duurzaam huis bouwen, verwezenlijkt worden. Ze gaan meteen aan de slag met de voorbereidingen.

Twee verhalen op een dag die getuigen van ongekende menselijke veerkracht. Zoveel mentale kracht verspreidt de moed die nodig is met zijn allen deze leegte te boven te komen en perspectief te blijven zien. Petje af.

Angeline, zonder titel, 2014