Sommige combinaties van gebeurtenissen zijn zo ongeloofwaardig dat je een samenhang gaat zoeken. En dat kan beangstigend zijn.

Donderdagavond keken we naar de gestreamde première van ‘our house is on fire’. Ik schreef er een blog over. De apocalyptische beelden vlammen na in mijn brein. Vrijdag hebben we een dineetje -met -logeerpartijtje van onze lieve oudste dochter. We praten over het bestaan in C tijd, haar plannen en de reis die ze met haar vriend gaat maken. Vijf maanden op pad met hun net aangeschafte old timer camper. Vertrek datum: 1 april en dat is geen grap. Zullen de grenzen open zijn? En campings? Het zal spannend worden. De vriend heeft geen weg terug. Zijn kamer in Amsterdam is al vergeven. Zijn huisraad plus camper hebben zolang onderdak gevonden bij zijn ouders, in hun prachtige woonboerderij met rietendak in de Achterhoek. Het jonge stel was er vorig weekend nog en raakte ingesneeuwd. De dochter stuurde ons foto’s van huis en omgeving.

Op de Keizersgracht verkassen we al kletsend van eettafel naar bank, bij de open haard. Zullen we een vuurtje maken, vraagt de dochter. Wij stoken nog zeer zelden. Bang voor schoorsteenbrand (en vanwege fijnstof). Nou vooruit, for old times sake, besluiten we. En de vlam gaat in de oude in stukken gezaagde stoelen die hiervoor al eeuwen liggen te wachten.

Amper 12u later krijgt onze lieve dochter een telefoontje van haar geschokte vriend. Zijn ouderlijk huis, de boerderij is zojuist in vlammen opgegaan. Schoorsteenbrand.

Alleen de camper is gespaard gebleven. Het scheelde slechts vier meter.

Als ik op maandagochtend de hond uitlaat, staan de buren en de leiding van de aangrenzende school op de stoep. Overal klinken sirenes. Grote brand, ergens, denk ik nog terwijl ik door Marie over de restanten sneeuw gesleurd wordt. Pas als er vier enorme auto’s voor ons huis staan, schrik ik. Brand in de school die direct grenst aan ons achterhuisje?

“U kunt vooralsnog binnenblijven“, zegt de brandweerman vertrouwenwekkend. Dat doen we dan maar.