Het verschil tussen stad en platteland neemt toe. De Corona belasting drukt zwaar op de stedelingen die toch al met te velen op een kluitje zitten. Het platteland veert terug op oude overlevingsstrategieen en sappelt door. De Afsluitdijk lijkt alsmaar langer te worden en de Randstad drijft af naar zee. De Damesmeisjes nemen het waar, ieder uit haar eigen hoek.

Wij Amsterdammers trekken de bus uit zijn winterslaap en rijden naar het stille noordelijke strand. Het besneeuwde platteland trekt aan ons voorbij. De bevroren slootjes vol vrolijke mensen. Ouders met kinderen, voor het eerst op de ijzers. Stoere jongens en meisjes snerpen hard over het zwarte ijs van diepe plassen. Bedaarde 60 ers, rustige slag met de armen op de rug. Wat een plezier, wat een herademing. Mijn eigen schaatstocht- herinneringen komen boven. Het gemak en t heerlijke gevoel van vrijheid in de cadans van je eigen slagen en het gekras onder je voeten. Ijs vrijheid.

Ook de berichten in de ontbijtkrant lijken door de vorst opgefrist te zijn. De Amsterdamse burgemeester krijgt ongekend veel bijval. Alsof iedereen al dacht dat het anders moet en het nu pas hardop gezegd kan worden. Sitalsing herademt. De proef van een vliegtuig op synthetische kerosine. Het moet, en t kan. Perspectief. Zoals de eenzame schaatser uitziet naar ‘koek en zopie’ in de verte.

Terug in Amsterdam wacht ons een verrassing. De rust en vrijheid van de natuur zijn voor even neergedaald in de stad. De Keizersgracht is bevroren. In plattelandse vrolijkheid zwieren de stedelingen over het ijs.

Ijs vrij, voor even.