De man voor mijn deur lijkt bij daglicht nog meer voorbode van een ramp. Een gevelde ijsreus, kwetsbaar op zijn rug met gespreide benen. Een beetje eng. Omgevallen, hartstikke dood. Ouders met buggies, kinderen met sleetjes klauteren over zijn ledematen om de ingang van de school te bereiken.

Na een korte pauze richt ik me weer tot het scherm. “Mag ik alsjeblieft weer life langskomen”? Ik hoor het elke dag vaker klinken. Gebrek aan contact met levende mensen vervlakt het gevoel, depressie ligt op de loer.

Later lees ik het dringende advies van arts en viroloog Jaap Goudsmit in t NRC. Vaccineer zo snel mogelijk, in ieder geval voor de zomer, alle 60 plussers die immers het grootste gevaar zijn voor overvolle IC’s. En hef vervolgens alle maatregelen op. Stuur iedereen op vakantie en houd met sneltests de besmettingen in de gaten. Het beleid van nu heeft geen zin meer. Al die eenzaamheid, irritatie, onrust, complotdenken en financiële ellende. Stop ermee.

Bij de zoommeeting met het bestuur van de kunstenaarsvereniging houden we elkaar bij les met grapjes. Zullen we ooit weer een life expo houden, met gezellige drommen mensen, feestelijk en uitbundig?

Na een uurtje stap ik eruit voor de life streaming van een Frascati première. Een apocalyptische voorstelling gebaseerd op uitspraken van Greta Thunberg.

“It all depends you and me. Our house is on fire. There is no planet B..”

Nee, er is geen ‘elders’. Alleen in verbinding gaan we dit redden maar samen is nu zo ver weg.

https://video.wixstatic.com/video/f52321_9abfa72390824dbaa433c2cd6c110415/1080p/mp4/file.mp4