’Sunshine’, dat leek me wel een mooie titel voor de blog, vandaag. Niet dat de zon zoveel scheen, maar het is een vrolijke dag. Die begint met het lezen van Sitalsing. Over sneeuwpret en de Corona voorschriften, daaromtrent. Inpeperen mag alleen met familieleden en dan wel op gepaste afstand, graag.

Ik lees over ijszwemmen en naakt, althans met ontbloot bovenlijf (voor de mannen dan) bergwandelen. Als antidote tegen de Corona depressie. Ik heb zo mijn eigen hobby. Opnieuw ren ik door sneeuw en ijs naar het park. In de veertig jaar dat ik hardloop heb ik geen winter gemist. Dat gaat me ook nu niet gebeuren, neem ik me stoer voor. Op twee mannen van rond de dertig na, ben ik de enige die zich daaraan waagt, vandaag. Stel ik met enige tevredenheid vast. Als ik de bocht naar het oosten neem, beukt de snijdende wind op me in. Ijssplinters boren zich in mijn ogen, verblinden me. Gelukkig heeft Marie geleidehonden genen en wijst me de weg.

Thuis blijkt de toegang tot mijn atelier bevroren. Bergen sneeuw achter de deur. Muurvast. De föhn en de Geliefde moeten eraan te pas komen. Eenmaal in het atelier aan het werk vervliegt de koude. Zonneschijn, maar dan vanbinnen.

‘S avonds kijken we naar de winnaar van het IFFR, de film Pebbles. Een Indiase productie. Een debuut. Veel nadruk op landschappen en zonneschijn. En de hardheid van het bestaan. Van uithuwelijking, alcoholisme, van kinderen blootgesteld aan ouderlijk geweld. Van dierenmishandeling. Mijn zin vergaat. Kom Marie, wij gaan naar buiten, even de sneeuw opzoeken, de innerlijke zonneschijn.

https://video.wixstatic.com/video/f52321_b48095652e4b4602bf1e410d06389677/1080p/mp4/file.mp4