Vandaag begint eigenlijk al gisteren, als ik met de lieve vriendin uit Noord onder een doorstapelende onheilslucht op gloeiwandeling ga. We beginnen bij Het Bruine Paard. Het café waar, in een vorige sneeuwstorm, een Albert Hein auto naar binnen gleed.. Het opschrift ‘bezorging tot in de keuken’ vond wel erg letterlijk plaats. Met onze thermo-bekers door Het Paard gevuld met warme drank wandelen we door de Jordaan, schrikken daar de lieve vrienden op uit hun boek en dwalen verder over de Westelijke Eilanden. Terwijl de vreemde donkere wolken nu opgejaagd worden door de aanwakkerende storm, gluren we huizen en levens binnen. Lezende mensen rond de open haard, gezinnen aan tafel. Solisten achter de krant. We vergapen ons aan de schoonheid van de stille grachtjes, het zachte schijnsel van geborgenheid gloeit de huizen warm. Van simpele huurwoningen tot luxueuze appartementen. Etalages worden kunstwerkjes, uitstallingen in gesloten winkels leiden tot nieuw associaties in het gesprek. “Kijk, hoe bijzonder”, zegt de vriendin. Een klein stilleven op een straathoek. Een foto. En verder gaat de tocht.
Terwijl de inspiratie van de wandeling nog verder indaalt, hoor ik later in bed de storm loeien. Sneeuwflarden worden neergesmeten en hebben vanmorgen de straten en tuinen gevuld. Lachende mensen, spelende kinderen, Marie die naast mij rennend de sneeuw verkent en achter alle ballen aan rent. Er gloeit iets bij mij vanbinnen.