Terwijl vreemde wolken zich opstapelen en het landschap in een eigenaardige oplichtende donkerte zetten, rijden de lieve dochter en ik naar het strand. We praten over het grote dilemma van dokters in deze tijd. Misschien wel van alle tijden maar nu publiek zichtbaar. Het artikel van de vier intensivisten, onlangs in de NRC gepubliceerd. Moeten we niet accepteren dat mensen sterven aan Corona? De alleroudsten en degenen met ernstige onderliggende aandoeningen? COVID-19 is het ‘koekoeksjong’ dat anderen uit het nest duwt’ aldus Armand Girbes, hoofd intensive care in het VUmc, Amsterdam, in het NRC vandaag. De bevolkingsonderzoeken borst en darmkanker liggen ver achter op schema. Vrouwen met verdachte cellen zullen nu in een later stadium door de zorg opgemerkt worden. En daarmee een grotere kans lopen te sterven. Kansen afschatten van patiënten en openlijk durven bespreken wat de mogelijkheden en onmogelijkheden van de zorg zijn, is dagelijkse kost voor de promovenda. Haar thema. Betrokken bij De Jonge dokters maakt ze zich sterk om patiënten en mede artsen bewust te maken van wat realistisch is. En onnodig lijden kan voorkomen.
Een lagere prioriteit van Corona patiënten ten gunste van anderen. Hoeveel sterfte zijn we bereid te accepteren tegenover hoeveel vrijheid? Waar leg je de grens en wie bepaalt die?

Loodzware dilemma’s tegen een sombere achtergrond. Dit is niet een pandemie waar we zo maar vanaf zijn als we gevaccineerd zijn, waarschuwen diverse wetenschappers. “Deze wedstrijd is allang verloren, de rest is wensdenken”, zegt de Duitse virologe Melanie Brinkmann. We zullen moeten wennen aan een eindeloze strijd tegen virussen, in alle varianten. Sisyphus arbeid voor dokters, beleidsmakers en voor ons, gewone stervelingen.

Al pratend zien we een stipje aan de horizon. Een jonge zeehond hobbelt over het strand. Het kan of durft de zee niet in en weet zich op het land geen raad. Bang voor de toekijkende mensen probeert het te ontsnappen. Waarheen? Een op afstand toekijkende biologe vertelt me dat de hulpdienst al gebeld is. De mensen komen te dichtbij, ze creëren onnodige lijden voor dit dier, verzucht ze. Eindeloos hobbelt het dier heen en weer over het strand, tussen land en zee. Sisyphus. Albert Camus schreef een boek over de Griekse God, lees ik in de NRC. En over het uiteindelijk accepteren van zijn lot. We moeten Sisyphus zien als een gelukkig mens, in staat tot optimisme en creativiteit tegen een donkere achtergrond, schrijft Camus.

Ik hoop het van harte en ook dat de arme kleine zeehond de moed en kracht heeft voort te hobbelen. Eindeloos, zoals Sisyphus en wij.