Hond in t bakkie of kat in de zak?

Op sommige dagen komt alles tegelijk. Vandaag is zo’n dag.

Sinds ons bezoek aan Denemarken, afgelopen zomer, ben ik op zoek naar een bakfiets. Niet zo een snelle Amsterdamse ‘urbanarrow’ voor bakfietsmoeders maar een solide Scandinavische waarin hond, echtgenoot, en vriendin vervoerd kunnen worden. Snel gezocht, gauw gevonden. Een klein Limburgs familiebedrijfje doet in gebruikte bakfietsen. Er wordt gezellig heen en weer geappt en de bestelling is een feit. Het duurt alleen tamelijk lang. En er zijn probleempjes. Ik kan niet komen proefrijden vanwege Corona. En de verffabriek gaat failliet. Maar vandaag is de dag. De bakfiets wordt afgeleverd. De vriendelijke mevrouw belt me dat ze eraan komt. Wat leuk zo, hartje Amsterdam, appt ze. Vervolgens staat de dame enige tijd stil achter een van de pakketbezorgers die hun ronde doen. De Volvo stationcar met aanhanger kan natuurlijk niet geparkeerd worden op de plek die ik vrijgehouden heb. Probleempje. Dan maar snel uitladen, de dame doet een plasje op onze toilet en weg is ze. Ondertussen staan er diverse pakketbezorgers voor onze deur. Een schilderdoek, voor een experiment met het andere Damesmeisje, een pot nieuwe verf. Een nieuwe deurmat in een belachelijk grote doos. Een kledingstuk. Een kamerplant met potgrond erbij. De pakjes stapelen zich op, terwijl ik daar sta met de nieuwe bakfiets. En probeer en probeer en probeer op te stappen. Telkens beland ik tussen de paaltjes (die wij vreemd genoeg nog steeds hebben, elders in de stad zijn ze met veel moeite weggehaald). Het ligt aan mij, concludeer ik en haal de Geliefde erbij. Ook die zwoegt en ploetert. Ik app met de dame:. ‘Het is even wennen’ antwoordt ze laconiek.

En Marie, voor wie dit allemaal bedoeld is? Hoe reageert die? Zij heeft er wel zin in, maar sjokt onverrichter zaken terug naar haar bench. Wat een

Geef een reactie