Het was ooit een groot verdriet. Als meisje niet mogen studeren, terwijl mijn broers dat wel mochten. Dat betekende werken vanaf mijn 17e,, eerst als administratief medewerkster, later als secretaresse. Het duurde lang eer het glazen plafond aan diggelen ging, maar toen ging het hard.

Mijn 3 jongere zussen zijn net zulke laatbloeiers.

Jongere Zus mocht niet naar de kunstacademie, maar wist desondanks toch een rijk creatief leven op te bouwen.

Middelste Zus ging net als ik pas laat in haar leven studeren en timmert nu kordaat aan de weg in het gevangeniswezen.

Jongste Zus, de durfal van het stel, had naar eigen zeggen haar leven lang last van een gebrek aan zelfvertrouwen. Daardoor besloot ze pas afgelopen jaar eindelijk te gaan doen wat ze het liefste wilde. Coach worden.

Tijdens het videobellen vertelt ze over haar opleiding. En passant coacht ze me ook nog even vakkundig door een ingewikkeld probleem heen.

We moeten er samen om lachen, maar ik voel ook tranen prikken.

Mijn lieve, wijze Jongste Zus, ons zusje, is straks een dijk van een coach. Wat zeg ik?