Het grappigste nieuws van de dag is het voorstel dat 1,2 miljoen te dikke oudere mannen in quarantaine gaan en hun eten via een luikje toegestopt krijgen. Dan zijn ze vast na een poosje minder dik. Het mes snijdt aan twee kanten.
Over het nare nieuws wil ik het eigenlijk niet hebben, maar ja, ik ben al begonnen.
Een foto in de krant. Het ziet er onschuldig uit. Een modern gekleed stel, met een kinderwagen en een kind aan de hand. Ze lopen over ruig terrein. Dat wekt argwaan. Waarom lopen ze niet over een verhard pad?
Het echtpaar komt uit Afghanistan. Ze proberen lopend vanuit Bosnië-Herzegovina de grens met Kroatië over te steken. Dan zijn ze in de EU. Nu zijn ze nergens. De fotoserie toont beelden van vluchtelingen in de regio Bihac. Schuilend in leegstaande panden. Wachtend.
Ik ken de beelden van kapot geschoten gebouwen, verwoesting, armoede, uitgedoofde blikken. In de jaren 90 werkte ik in de toenmalige enclave, omringd door vijandelijK Servie. Eerst hoogzwanger en later met een baby. Mijn lieve nichtje was mee als oppas. Later, in Sarajevo was het andere. damesmeisje mee als oppas. We trainden vrouwenorganisaties volgens het ‘Train the trainer‘ principe. Op een dag stormde er een rebellenleider de zaal in en nam de zitting over. Gevolgd door paniek, hectiek en chaos. Voor ons, trainers, was het inmiddels haast ‘gewoon’. Je dealde ermee. Onbegrijpelijk, achteraf. Net zo onbegrijpelijk als ik nu naar deze familie kijk. Alles achtergelaten, met kinderen op de vlucht. En ze zien er zo ‘normaal’ uit, Alsof ze een ommetje maken.