Vandaag naar Beetsterzwaag, een groot dorp in de Friese Wouden, iets ten zuiden van Drachten. Een rijk dorp ook, waar ooit veel adel woonde. Dat is te zien, want het staat hier vol met prachtige rijksmonumentale panden en villa’s. We parkeren onze auto bij een modern kerkje en lopen richting de Hoofdstraat. Daar is het een drukte van belang. Auto’s in de file, ronkende motoren. Verbaasd tellen we op rij minstens vier tentjes waar je koffie en chocolademelk to go kan krijgen. Een bloemenwinkel heeft tulpen en bloeiende kersentakken buiten staan in emmers, de pinbetaling vindt plaats door een half geopende deur. Drie restaurantjes verkopen lunchboxen en diners. Ook to go natuurlijk. Twee drogisten zijn open, zo ook een slager en een bakker. Hoezo corona?

Na de Hoofdstraat valt de stilte in. We lopen over smalle bospaadjes, op en neer door greppels. Over brede zandpaden, monumentale bomen aan weerszijden. Over brede grasvlaktes, de paarden gewoon los langs het wandelpad. Over een ruiterpad dat bezaaid ligt met stammetjes om het fietsers onmogelijk te maken hier te komen.

Vlak voor het parkeerterrein gaat mijn mobiel. Voordat ik nee kan zeggen volgt een emotioneel verslag na een bezoek aan mijn vriendin uit India. Het gaat niet goed, ze kan haar draai niet vinden, zakt weg in niksigheid en boosheid. Verslagen stap ik in de auto. De avond valt en maakt een einde aan een prachtige harmonieuze wandeling. Het contrast met mijn eenzame vriendin kon niet groter zijn.