Ik zit op de bank naar M te kijken en wens me ergens anders. Op een eiland, blauwe lucht, zon, het geluid van vogeltjes, strand, zwemmen. Vrijheid. Ik schrik er van. Niet dát woord te pas en te onpas. Ik schouw in mezelf. Het is vooral het oeverloze geleuter dat me steeds meer stoort. Maar het is ook het toenemende besef dat de erfenis van corona ernstiger zal zijn dan gedacht. Met weemoed denk ik aan de begintijd van de eerste lockdown. Hoe DWDD elke avond liet zien hoe je ook anders kan kijken naar wat er gebeurt. Met mooie muziek, inspirerende kunst, intieme kleine verhalen. Alsof M voelt wat ik nodig heb gaat het plotseling over 1971. Het jaar van Sticky Fingers van de Stones en Hunky Dory van David Bowie. In Los Angeles bleek de grond meer dan vruchtbaar. Mensen als Joni Mitchell, Carole King en Graham Nash, ook wel de Mellow Maffia genoemd, gingen onder invloed van Dylan en de Beatles veel meer over zichzelf schrijven, over de grote en kleine gebeurtenissen in hun leven. Het leverde prachtige, tijdloze muziek op.

Ik ben geen tekstschrijver van muziek. Het persoonlijk maken van wat er gebeurt in mijn leven doe ik op andere manieren, vaak samen met het andere Damesmeisje. Ik moet aan haar denken als ik naar een vertolking van het meest bekende lied van James Taylor luister. En kijk naar beelden van mensen, geliefden, vrienden, die allemaal op 1,5 meter van elkaar zitten. Of die alleen maar met elkaar kunnen praten via het beeldscherm, zoals wij.