Hoog water

Het Vondelpark is vandaag terug in haar oorspronkelijk staat. Moerasland.

In 1864 krijgt de architect D.J.Zocher de opdracht van het weerbarstige terrein een ‘rij en wandelpark’ te maken en een jaar later is het park open voor publiek.

Al sinds 1972 behoor ik tot dat vaste publiek en heb ik er met mijn respectievelijke honden van mogen genieten. De waterhuishouding van het park vraagt in toenemende mate aandacht. Vandaag zuigen mijn met Goretex beschermde hardloopschoenen zich vol met water. Marie rent achter een waterhoen aan van weiland zo de sloot in. Naadloos. Kleddernat rolt ze in de modder en schudt zich uit. Kindjes hebben dolle pret. Net als de honden vermaken ze zich in de prut. Allemaal zwart van de blubber.

Ik moet denken aan het werk van fotograaf Kadir van Lohuizen, vandaag besproken in de VK. Hij reist het smeltend en rijzend water na. Als een waarschuwing. Op onze Alaska reis belandden we fietsend bij een tentoonstelling van zijn werk. Alaskaanse Yupiks bij verhongerde ijsberen. Drankflessen naast iglo’s. En veel smeltend ijs. Om de een of andere reden was hij aanwezig. Graag had ik hem aangesproken, ik bewonder zijn inzet en werk allang. Maar schroom verhield me. Nog steeds spijt van.

Bij het verlaten van het Vondelmoeras zie ik een man met hond wachten voor het voetgangers stoplicht. Een vuilnisbakkie zoals je ze in Spanje treft. Vaal roodbruin, schriel postuur met spitse kop. Timide. Het baasje heeft haar van dezelfde kleur, een spitse neus met baard. Schuchter kijkt hij rond. Een blik van verstandhouding tussen hond en baas. Synchroniciteit en lotsverbinding. Bij mij rijzen de tranen. Hoog water vandaag.

Geef een reactie