Het is alweer 3 maanden geleden dat een rosse grutto, een mannetje, een bijzonder record vestigde. Hij heet ‘4BBRW’, naar de kleuren van de ringetjes om zijn poten: blue, blue, red en white. Ruim 1 jaar geleden werd hij in Nieuw-Zeeland gevangen en van een zendertje voorzien. Op 16 september 2020 vertrok hij uit Alaska, op weg naar het zuidwesten. Op 27 september had hij het meer dan tien jaar oude non-stop-vliegen record van soortgenoot ‘E7’ te pakken: 11.600 km. Bij aankomst in een baai ten oosten van Auckland, Nieuw-Zeeland bleek dat hij ook dat record had verpulverd: 12.854 km. Nog nooit had een vogel zo’n enorme afstand in één keer overbrugd. In elf dagen.
Het maakt nederig, zulke verhalen. Tegelijkertijd denk ik: lekker makkelijk. Dat mannetje had nergens last van. Gewoon, verstand op nul, doorvliegen en dan kom je er wel. Geen deskundigen die zeggen hoe het anders, beter, sneller kan. Geen hijgende media op je nek, die elke vleugelslag willen analyseren. Geen talkshows die steeds met dezelfde BNers aan tafel zitten en die geen enkel nieuw, verfrissend, origineel verhaal kunnen toevoegen aan dat wat we al weten.
Met zijn allen op zoek naar een Barbertje dat moet hangen. Maar dit vogeltje ontspringt gelukkig de dans. Hij weet nergens van. Hij doet wat hij moet doen in dit leven. Hij vliegt van Alaska naar Auckland. Gewoon, in één keer.
