KOOPVROUWSGEEST

Ooit waren er in ons kleine dorp meer dan 60 winkels. Het is bijna niet te bevatten. Nu is daar zegge en schrijven nog één winkeltje van over. Een klein postagentschap, waar je ook allerlei hobby artikelen kan kopen. Zoals wol. En borduurgaren. En laat nu mijn voorraad grijze en zwarte kleuren op zijn, nodig voor een nieuw project van de Damesmeisjes. Tja, en wat doe je dan? De winkels zijn dicht en op internet zijn borduurkleuren nooit goed te beoordelen.

De houdster van het postagentschap zit als altijd in haar afgeschermde hoekje te wachten op klanten. ‘Je mag wel even kijken achterin’, zegt ze. Ik kom terecht bij een ronddraaiend rek vol strengetjes en kies er snel een flink aantal uit. Terug bij de kassa krijg ik een kaartje met bankrekeningnummer. ‘Maak het dadelijk even over en als je dat gedaan hebt, kan je het komen halen uit de auto’. Auto? ‘Ja, ik wil geen boete van € 4.500 en vanuit de auto mag het wel’.

Na de lunch wandel ik opnieuw dezelfde kant uit. Nu samen met de Gewone Jongen. Vanuit de deuropening klikt de houdster van het postagentschap haar auto van het slot. ‘Op de voorbank’, wijst ze. Ik open de autodeur, pak het papieren zakje, ze klikt haar auto weer dicht, zwaait uitbundig naar de Gewone Jongen en gaat weer naar binnen.

16 strengetjes voor € 13,50, verkocht vanuit een auto. Kijk, zo gaat dat hier.

Geef een reactie