Als ik vanmorgen vroeg onder een stralende zon naar het VP ren, hangt de politie helikopter alweer in de lucht. In het park uitpuilende vuilnisbakken, weggesmeten koffiebekers (hoe kan dat nou, denk ik, toch allemaal weldenkende mensen die hier verpozen?) en politieauto’s. Net als in Friesland zijn de tegenstellingen extreem. Rust en inkeer aan het strand en in het park, op yogamatjes of wandelend. Haatmail en met keien gooien naar de politie, even verderop.

De wereld lijkt op een desperate kluwen muizen of ratten in een te kleine kooi. Waar ziektes uitbreken en het voedsel schaars wordt (Oxfam voorspelt dat in 2030 3,3 miljard mensen met minder dan 4,50 E per dag moeten rondkomen, terwijl de 1000 superrijken nu al weer net zo veel vermogen hebben als voor de C-crisis). Velen worden depressief en sterven in een hoekje. Anderen worden vals en werpen zich op zwakkeren, dikwijls aangemoedigd door een opper rat. Hoewel het voor knaagdieren niet is aangetoond, blijkt uit dieronderzoek bij hogere soorten dat degenen die zich om anderen bekommeren, het langste overleven.

Na de krant (gisteren was de meest dodelijke covid dag ooit, lees ik) open ik mijn mail en tref een bericht van ‘Strand’ aan. De New Yorkse winkel met ‘28 miles’ aan boeken. Hoewel absoluut onpraktisch, want bestellen heeft weinig zin, houd ik vast aan deze nieuwsbrief. Berichten uit een andere wereld, waar op iets grotere schaal dezelfde extreme krachten spelen. Mordor, maar ook hoop en sprankel.

Een advertentie, voorbode van hoop voor volgende generaties.