Sinds ik het las op de zaterdagochtend blijft het interview met Adelheid Roosen (VK) in mijn gedachten. Zonder precies te weten waarom. Natuurlijk, we zijn fan. Ooit reden we door mijn jeugdterritorium achterop een scootertje bij een heuse Slotermeerse Marokkaan. Nadat we eerst bij een Turkse familie op de koffie waren geweest. Op ‘Safari’ in Amsterdam-West. Onvergetelijk. Altijd op zoek naar ‘de Ander’, deze kunstenares. We willen immers allemaal hetzelfde, een beetje geluk en niet hoeven lijden. We herkennen onszelf, de ander houdt ons de spiegel voor. Adelheid’s levenswerk.
Het spreekt me erg aan, en ik herken de drijfveer.
Tegelijkertijd ontvang ik van de lieve vriendin uit het hoge Noord-Westen een instructiefimpje van het Frans Halsmuseum. Hoe een zelfportret te maken. Met de uitnodiging dit vervolgens voor een museum competitie in te sturen. Ze herinnert me lachend aan een foto die ik ooit van mezelf maakte. Het spiegelt in mijn hoofd en zonder woorden voel ik een verband met het interview.
Op deze eerste dag van de serieuze klokkentijd duik ik mijn atelier in. En diep de foto op.
Wie herkent zich niet?
‘Damestafeltje’, 2014. Angeline