Vanochtend een bemoedigend gedicht van Marieke Lucas Rijneveld op de voorpagina van Trouw.
denk de dagen langer en niet versomberen, denk aan hoe je straks terugkijkt op
deze tijd, aan hoe bijzonder dat we met zijn allen binnen en er doorheen zijn gekomen,
denk je bij iemand die warm en zacht, denk je de avond en steeds langer licht
Ook fijn: Matthijs gaat weer door. Een spectaculair steigerdécor, een veelkoppige band, een wervelende show. Een prijswinnaar die een zelfbenoemde prijs uitreikt. De band die alvast een voorschot neemt op een nieuwe Summer of Love dit jaar. Oud die in Forever Young het stokje over pakt van de aanwezige twintigers. Hoofdgast André van Duin die vertelt over zijn ernstige ziekte, waaraan zijn man wél overleed en hij niet. De zanger van De Dijk die hem de vertaling toezingt van de Bob Dylansong. Voor eeuwig jong. De komiek die aangedaan zegt: ‘Ik ga het proberen’. De apotheose, gewijd aan de recent verschenen -slechte- film over David Bowie. ‘Zo zijn we niet getrouwd, we wreken hem. Zijn leven was een opera, we geven hem een opera’. Van Ground Control naar Spaceman naar Lets Dance, een meeveranderd decor, in kleuren, in sfeer. Alles staat als een huis, de zangeres met de bekende streep in haar gezicht.
‘Het is nog steeds de top’, zegt de Gewone Jongen. Maar bij mij knaagt het. Alles zit er in, goeie muziek, originaliteit, warmte. Mis ik misschien publiek, het èchte applaus, het samenspel, of mis ik juist de intimiteit van vroeger?
Eerste getekende damesmeisjesvlop, maart 2016