Mijn lieve dubbelgangster en ik lopen over het strand. Terwijl Marie pogingen doet haar op de wang te kussen als liefdesbetuiging, pakken wij de draad van ons gesprek naadloos op. Los van tijd en afstand blijft er altijd een lijntje lopen. We volgen elkaars bestaan al zo lang en er zijn veel parallellen.

Het is druk, ik heb zelfs in de file gestaan, ergens op de weg naar de zee. Alsof iedereen nog even naar buiten wil, nog snel een ander ontmoeten, voordat de klok slaat.

De klok van gisteren. We praten over deze blog. De lieve vriendin heeft t niet zo gevolgd. Ik vertel en steeds duidelijker wordt voor mijzelf wat het belang is. Juist niet stilletjes geschreven in een dagboek, maar als teken van leven naar de omgeving, de geliefden, de bekenden. Signalen uit een belegerde vesting. Een dagelijks ritueel van zingeving aan een verwarrende situatie en tussen de regels de persoonlijke boodschappen.

Wat nu een eeuwigheid geleden lijkt, borduurde ik twee jaar geleden op een Amerikaanse fietsreis mijn reiservaringen naar het andere Damesmeisje in een stoffen brief. Tussen de regels kwamen de woorden “read between the lines”, als smeekbede de diepere lading op te pikken. Niet alles is wat het in eerste instantie lijkt.

Een teken van leven uit een stille verlaten stad, onbereikbaar verwijderd van omringende eilanden in een donkere zee.

”Niet meer door de lanen, langs weilanden, niet meer je jas aantrekken en weten dat je rustiger terug zal keren, niet het licht uitknippen, tot straks tegen de kamers fluisteren…”. Marieke Lucas Rijneveld, in Trouw 23-1-21