Een laatste avond. Zo voelt het. Een laatste avond met onze lieve vrienden uit de Jordaan samen zijn tot in de nacht. Voornamelijk op alcoholvrije wijn. Best een goede leverancier gevonden, by the way. De laatste avond voordat de deur op slot gaat. We fantaseren over escape mogelijkheden. Slaapfeestjes houden, alsof we tieners zijn. Met de hondjes over en weer lopen. Het is immers maar vijfhonderd meter. De Geliefde krijgt er kwajongens politie-om-de-tuin-leiden fantasieën van. We weten dat we dat niet gaan doen.

Jongensdromen. En nachtmerries. We brengen er de avond mee door.

We kijken naar de livestream van Eddy Bellegeule, naar het boek van Edouard Louis. Halverwege bedenk ik het boek gelezen te hebben. De impact van deze toneelproductie overtreft dat vele malen. Armoede, geweld en homofobie in een Noord Frans industriestadje. Mannen moeten vechters zijn, het wordt erin geslagen. Vrouwen geven hun dromen op en geven dat door aan hun kinderen. Zoals het klokje thuis tikt, zo blijft het tikken. Al vele generaties lang. Eddy ontsnapt., maar met een flinke PTSS, schat ik.

Als de klok 1.00u tikt lopen we een laatste maal over de Lindengracht. Uitgestorven, maar achter de nog verlichte vensters zien we mensen achter laptops zitten. We lopen verder de nacht in. Zo tikt ons klokje nu.