Een dag van openingen en nieuwe perspectieven? Het andere Damesmeisje begint met een gedicht op te dragen aan Biden. Een mooie start.
Vele mogelijke titels voor deze 20 ste januari komen in me op. De dag van de inauguratie van de 46e President en tevens oudste In de Amerikaanse geschiedenis.
The first ‘second gentleman’. Geweldige titel. Waarschijnlijk moest dat woord in allerijl bedacht worden, aangezien het fenomeen zich nog niet eerder heeft voorgedaan. Een man naast de ‘Vice president’. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. De geliefde en ik zien de ‘second gentleman’ als eerste zwaaien naar het publiek alsof het t zijne is.
Een eerste vrouwelijke President, en dan ook nog met een migratie achtergrond. Wat staat ze daar sterk en kwetsbaar tegelijk.
‘Amazing Grace’ gezongen door een in Republikeinse kringen populaire zanger. Een handige PR stunt? knaagt het ver in mijn achterhoofd. Of misschien gewoon een oprechte handreiking? We zijn oprechtheid niet meer zo gewend.
Lady Gaga die het volkslied zingt verbaasd minder, maar niettemin mooi en sterk.
“Wat zullen onze kinderen zeggen.” Biden haalt in zijn speech een zin aan uit het volkslied. Het raakt me. De gewetensvraag die altijd gesteld moet worden. Of het nou gaat over het besturen van de VS, het grootbrengen van een gezin of omgaan met de bronnen van de aarde. Hoe hebben wij het gedaan in de ogen van ons nageslacht. Degene die achterblijven met onze erfenis. Dat telt.

En dan is er een vrouw, ‘n meisje nog. 22 jaar oud en dichter. Harvard studente en zwart. Ze spreekt. Haar woorden onvertaalbaar maar duidelijk qua impact. Zelf kind met ‘special needs’ richt ze een teenager empowerment beweging op. En het schrijversinitiatief: ‘one pen one page’. Om verhalen te verzamelen. Een idee voor de Damesmeisjes, denk ik meteen.
Er gloort hoop deze dag. En het besef dat er meer nodig is dan materie. Geestelijk voer, verbinding. Daar gaat t om.