Reizigers ploegen voort in de waterige modder. Alleen zij die de weg kennen, zullen de citadel bereiken. Anderen dolen verdwaasd rond en dreigen door de moerassen te worden verzwolgen.
Ik verbeeld me de geschiedenis van de oude handelsstad terwijl ik voort glibber over een modderige dijk. Borden waarschuwen voor muskusratten en adviseren de hond uit de stadsgracht te houden. De vestiging van deze citadel is goed gekozen. De torens bieden vrij uitzicht over de Bossche Broeck. Een vijand is snel gesignaleerd.
Maar, vraag ik me af, hoe is t om belegerd vast te zitten in deze stad? Niemand erin, maar ook niemand eruit. Verstoken van contact met de buitenwereld.
Najaar 2019 volgde ik een cursus essay schrijven. Mijn eindwerkstuk is een essay over geheimschrift en andere beeldende vormen van ‘taal’ om boodschappen over te brengen naar de buitenwereld. Aanleiding was een Chinees boek over geheimschrift. Uitgehuwelijkte vrouwen borduurden hun geheime boodschappen op de geschenken die ze naar hun familie lieten sturen. De enige vorm van contact die toegestaan was. Al hun leed vertaald in de versiersels van een kledingstuk of doek.
We bezoeken Zoete Lieve Gerritje. Aan de muur van het gezellige huis midden in de citadel hangt het schilderij dat ik ooit maakte toen ze als 18 jarige uit huis ging. De polders tussen haar geboortestad en Utrecht. Een schijnbaar onoverbrugbare modderige vlakte. Zoals het toen bleek mee te vallen, zal dat ook nu wennen.
Soms denk ik dat mijn dagelijkse blogs een soort geheimschrift zijn. Een teken uit de, door virus geteisterde moerassen, omsingelde stad. Ik steek een vlag op en kan slechts hopen dat het signaal wordt opgepikt.

Een ander schilderij dan t genoemde, uit dezelfde periode