‘Het kabinet treedt toch af vandaag’, appt het Damesmeisje uit de grote stad. Een minuut eerder zagen we elkaar nog via een videoverbinding, om met een paar leuke wizz-kids te overleggen over onze nieuwe website-in-wording. Enigszins gelaten zet ik de TV aan om te kijken naar iets wat eigenlijk allang geen nieuws meer is.
Maar ’s avonds bekruipt me alsnog een grote woede. Dat is op het moment dat ik in de gaten krijg wie de grootste schuldeiser is van de gedupeerden van de toeslagenaffaire. Een groot deel van de beloofde € 30.000 gaat direct weer terug naar de Belastingdienst. Geld, bedoeld als compensatie voor aangedaan leed. Geld, dat notabene nog niet eens is uitgekeerd. En dat geld zou op moment van eindelijk uitbetalen als een soort vestzak-broekzak truc opnieuw worden afgepakt? Nadat je al 10 jaar lang zo onrechtvaardig behandeld bent? De onmacht van de gedeputeerde ouders is niet om aan te zien.
De lijsttrekker van de PvdA is weg, de minister van Economische Zaken en Klimaat heeft opgezegd, het voltallige kabinet is opgestapt. De Beroepsvereniging Bewindvoerders stapt als protest uit het overleg met de Belastingdienst omdat de laatste op geen enkele manier bereid is om zijn wettelijke positie als eerste schuldeiser op te geven. Iedereen neemt zijn verantwoordelijkheid, jawel, maar het lost helemaal niets op Het is te krankzinnig voor woorden. Nu. Meteen. Het mes. Diep in de Belastingdienst.
