Na een lange dag werken kruip ik op de bank. Schemerlampjes en kaarsjes aan. Heerlijk.

In de praktijk vandaag, zo vlak na het kerstreces, de gevolgen van oplopende corona spanningen gestapeld op oudere problematiek.

Op de televisie beelden van tot op de tanden gewapende militie op plekken waar onlusten zijn of verwacht worden. iedereen houdt de adem in. De ratten verlaten ondertussen het zinkende T schip. “Waarom niet eerder” is een logische gedachte. Op andere kanalen beelden van praatprogramma’s en uit de tweede kamer impressies van hoe het er toegaat rondom de vraag ‘avondklok’ of niet.

Ik trek even alle stekkers eruit. Even niets. Even staat alles stil. Verademing.

Ik open de laatste brief van het andere Damesmeisje en een wondermooie vlop valt op mijn schoot. Een terugblik op het afgelopen jaar in beeld gebracht. Een jaar wat feitelijk begon met een quote van Virginia Woolf en een val.

Precies een jaar geleden, die val. Op de 13e. tja, geen mooi getal. Ook op een maandag niet.