Zo hadden de Damesmeisjes een keer een gesprek met Joop Mulder. Want ze hadden wilde Oerolplannen met hun caravannetje, helemaal alleen ergens op een verlaten Terschellinger strand. De proefkoekjes voor de bezoekers, kekke damesmeisjeslaarsjes, waren zelfs al gebakken. Joop kwam de Knaus binnen en die barstte meteen uit zijn voegen. Het was een beetje ongemakkelijk, zo dicht op elkaar. Mooie tijd was dat, denk je nu. Toen we begonnen te vertellen, bleek Joop’s grote talent. Hij snapte onmiddellijk het hoe en waarom. Hij voegde hier een nieuw plannetje aan toe, daar haalde hij iets weg. De Damesmeisjes werden er helemaal vrolijk van.
Joop zag het dus wel zitten allemaal. Maar er was één probleem: de Damesmeisjes waren te oud! ‘Oerol is vooral bedoeld om jonge kunstenaars een kans te geven, daar horen jullie niet thuis’. Wij natuurlijk protesteren. Was het, juist voor jonge bezoeker, niet geweldig om te zien dat vriendschappen een heel leven lang kunnen duren? Dat je dat op allerlei manieren vorm kan geven en dat dat zorgt voor groot levensgeluk? Joop was het helemaal met de Damesmeisjes eens, maar hij bleef bij zijn standpunt. Te oud is te oud!
In de twee jaar na dit gesprek liet Joop af en toe wat van zich horen. Over een festivalletje in Groningen, een evenementje in een park in Leeuwarden. Nooit werd het wat. En nu is hij er niet meer, de bevlogen dromer. Hij werd 67 jaar, niks jonger dan de Damesmeisjes.