Het is koud buiten en het waait hard. Samen lopen we langs het hoge verpleegtehuis richting de supermarkt, zo’n 10 minuten verder. De vrouw naast me komt voor het eerst in een halfjaar weer buiten, het is duidelijk wennen voor haar. We praten over de afgelopen tijd, hoe het voor haar is om door corona en ziekte vast te zitten in Nederland en afgesneden te zijn van haar echte leven in India En hoe het voor de vrienden hier is om te willen helpen, maar niet goed te weten wat het beste is voor haar.

In de supermarkt is het niet druk. Met mondkapje op en allebei een karretje voor de 1,5 meter afstand doen we geroutineerd boodschappen. Bij de kassa zijn telefoonkaarten te koop en ook pinnen blijkt mogelijk. Even later lopen we weer op straat, samen een zware boodschappentas zeulend.

Binnen, in haar nieuwe aanleunwoning, vertelt Indiase Vriendin dat ze had verwacht op een soort voorlopige campingplek terecht te komen. Ze is blij verrast dat het zo gezellig is, zo warm, met alles erop en eraan.

Zal deze woonplek een einde maken aan haar ontheemde gevoel? Voor nu is er in elk geval tevredenheid, en dat is meer dan terecht. De Russische klusjesman, die een paar uur eerder een boekenkast en een kaptafel kwam vastschroeven, kon er niet over uit. Zo ruim, zo’n grote slaapkamer. Voor één persoon?