MAM

‘En als ‘t waar is van die tunnel met het licht, dan hoop ik dat mijn vader daar staat om me te verwelkomen.”

In een brief aan het andere Damesmeisje schreef ik nog over de 90ste verjaardag van mijn moeder. Kort daarna overleed ze onverwacht. Het had hevig geijzeld die dag, waardoor mijn geplande reis naar het verpleegtehuis in Eindhoven niet mogelijk was. Toevallig (?) keek ik vlak voor het slapen gaan nog op mijn mobiele telefoon en zag een oproep van een onbekend nummer uit die stad. Daardoor belde ik naar het tehuis en mijn Jongste Zus. De verzorgster van dat moment hield de telefoon bij mijn moeder, ik hoorde haar heftig ademen. Ik wist meteen: dit is foute boel, zo was het bij het overlijden van mijn vader 35 jaar geleden ook. ‘Als het mijn moeder was zou ik haar niet alleen laten vannacht’, zei de verzorgster. Daardoor zette ze mij in gang om Jongere Zus, Oudere Broer en Middelste Zus te bellen. Uiteindelijk was alleen Jongste Zus bij haar sterfbed. Een uur later was mam overleden. Heel zachtjes weggegleden, terwijl ze haar hele leven zo ontzettend bang was voor de dood. Michel de Montaigne had gelijk toen hij proefondervindelijk schreef: ‘Maak je geen zorgen over je sterven, als het zover is leert de natuur je dat wel’.

En nu is dat alles alweer 5 jaar geleden. Had zij nog geleefd, dan zou Mam vandaag 96 jaar zijn geworden.