De geliefde stelt vandaag voor te wandelen. Daar ben ik altijd voor te vinden. Dat doen we dan vanochtend, dan kan ik daarna nog even mijn atelier in en kunnen we daarna nog wat gaten dichten. Maar eerst nog even ontbijten. En dan nog even naar de Dechetterie om de in de muizenschoonmaak verzamelde zooi verantwoord weg te gooien. Oude computers, opladers, spelletjes, aangevreten kastjes, versterkers en wat al niet meer. Een auto vol.

Enige tijd later rijden we dan toch echt naar het geliefde wandelgebied. Het plaatselijke VVV heeft overal routes uitgezet. Althans dat was zo. Wat we nog niet weten is dat die verdwenen zijn. We vinden nog slechts een paaltje. We dwalen over holle wegen, groene velden en langs nieuwsgierige koeien. Waarom zijn de aanwijzingen weg gehaald? Is dit een Corona maatregel? Op deze wandelingen komen we nooit iemand tegen. Juist te weinig animo?

Uren later komen we tevoorschijn uit de modder en bezoeken nog even een bouwmarkt, op zoek naar rockwool om onze muizenfamilies buiten te houden. We passeren de pizzamachine, een wonder van gemak en vernuft. Je stopt je creditcard erin en drie minuten later wordt er een heerlijke pizza naar buiten geschoven. We snellen naar huis en ploffen neer op de bank. Vuurtje aan en smullen maar. Ons leventje hier.

Toch even de IPad erbij en nieuws luisteren. Oorlog in Washington. We trekken de plaids nog wat steviger om ons heen. Domweg gelukkig hier met een vuurtje en pizza, maar daarbuiten.. De wegwijzers zijn ook daar zoek.

‘Capitol Hill’, 2011. A.D.