Lezen. Van kinds af aan was het een grote passie. Nooit viel me op dat er in die boeken geen heldinnen voorkwamen. Ik identificeerde me zonder problemen met de helden: Arendsoog, Winnetou, de Lone Ranger. Zo vroeg ik me ook nooit af hoe het kwam dat mijn broers wel mochten gaan studeren en mijn zussen en ik niet. Pas bij het begin van de tweede feministische golf kreeg ik in de gaten dat er iets niet klopte. Bij de entree van een tentoonstelling over moederschap in Haarlem hing een uitspraak van feministe Joke Smit uit haar beroemde essay Het onbehagen van de vrouw : “Want dat een zo grote verscheidenheid aan individuen zijn leven bevredigend vult met een zo uniforme taak, wil er bij mij niet in”. De waarheid dreunde binnen. Het is dus helemaal niet raar dat ik geen huisvrouw wil worden. Ik kan, net als een man, net als mijn broers, ook voor iets anders kiezen. Zelf de heldin zijn.

In M werden weer 3 Nederlandse heldinnen toegevoegd aan Bedtijdverhalen voor rebelse meisjes. Majoor Bosshardt, zij gaf haar leven voor het Leger des Heils. Comédienne Soendos el Amadi, zij maakt zich nooit kleint. En One-Tété Lohkay, een legende op St. Maarten. Zie je een vuurtje in de bergen, dan is dat van deze gevluchte slavin, die zegt dat je nooit moet opgeven. ‘Dan moeten eigenlijk de Damesmeisjes ook erin’, zei de Gewone Jongen, ‘jullie zijn ook van die typetjes, zeker met zijn tweeën’.