Geen tijd vandaag om een blog te schrijven. Daarom een gedicht. Gewoon, omdat het mooi is. Maar vooral vanwege de schrijver. 91 en nog lang niet gedoofd.

POËZIE IS EEN DAAD

Poëzie is een daad

van bevestiging. Ik bevestig

dat ik leef , dat ik niet alleen leef.

Poëzie is een toekomst, denken

aan volgende week, aan een ander land,

aan jou als je oud bent.

Poëzie is mijn adem, beweegt

mijn voeten, aarzelend soms,

over de aarde die daarom vraagt.

Voltaire had pokken, maar

genas zichzelf door oa te drinken

120 limonade: dat is poëzie.

Of neem de branding. Stukgeslagen

op de rotsen is zij niet werkelijk verslagen,

maar herneemt zich en is daarin poëzie.

Elk woord dat wordt geschreven

is een aanslag op de ouderdom.

Tenslotte wint de dood, jazeker,

maar de dood is slechts de stilte in de zaal

nadat het laatste woord geklonken heeft.

De dood is een ontroering.

Remco Campert