De zon gaat bol-rood op boven de verre heuvels, op deze eerste dag van een nieuw jaar. De velden zijn bevroren als we onze wandeling beginnen. Het afkalvende maantje bekijkt het van een afstand. We hebben onze warme jassen uit de mottenballen gehaald. Lang niet meer nodig gehad. Langs de romantische huizen gaat de tocht, de oude holle wegen, langs oude boomgaarden met hier en daar een winterappeltje tussen de takken. Winterbloeiende brem en uit het nabije Engeland overgewaaide palmen. Ondanks het vroege uur ontmoeten we hardlopers en voorzichtig rijdende families op weg naar elders. Er zit iets sprankelends in de lucht. Een frisse, positieve energie. We lopen dwars door de Salines. ons ‘buitendijks gebied’ , zal ik maar zeggen. Via het strand gaat de weg terug. Ouders met kinderen, gekleed in kleurrijke jasjes, spelen in het zand. Vlak bij onze ‘Cale’, de bootopgang van ons dorp, staat een fles champagne in het zand. Met een electronisch ‘device’ ernaast, waaruit stemmen klinken. Een familie staat erom heen verzameld, met in het middelpunt hiervan een gehandicapt kind, in een rolstoel. Ze lachen, toasten en het kind glundert. Wat een levenskracht, denk ik. Wat een improvisatie vermogen om er iets moois van te maken. Ik denk terug aan onze oudejaarsavond, nog zo dichtbij. Die we deelden met de lieve vriendin van het westelijke eiland in de oceaan, die opnieuw de deur niet uit mag. We lachen en heffen het glas online, tot de klok 12 slaat. Daarna sluipen we als dieven de nacht in. Met een groot papier en tape naar de achtertuin van onze geliefde buren die de deur weliswaar uit mogen, maar dit niet durven.

Als we vanmiddag na een lange wandeltocht bij t huis terugkeren, hangt hun boodschap aan ons tuinhek.

Liefde aan beide zijden van het pad, aan beide zijden van de zee, liefde met vele kilometers ertussen, landsgrenzen en continenten. Een nieuwe vorm van liefde, maar liefde is het.

Voor A en JJ, R, J en L, K en R en Ch, K en E, H, L, T en M, E., M, M, en ML en J, D en C, M en E, S en N, P en A, en alle anderen