Het weer is een perfecte afspiegeling van mijn gemoed. Het regent, het waait, de schemering is aanstaande. In de auto, op de terugweg, vechten verdriet en woede om aandacht. Dan klinkt de zeurderige stem van Alanis Morisette uit de radio.

‘Well life has a funny way of sneaking up on you, when you think everything’s okay and everything’s going right, and isn’t it ironic… don’t you think’.

Hoe waar. Ruim dertig jaar woonde Verwarde Vriendin vol overtuiging in India. Op vakantie in haar geboorteland Nederland overvalt corona ook haar. Ze kan voorlopig niet terug, verblijft eenzaam in een caravan en wordt ziek. Nu zit ze al 7 maanden in een crisis ouderenopvang. Geen eigen thuis, haar netwerk van vrienden ver weg, haar leven afgesneden.

Wij, twee vriendinnen en zus, doen wat we kunnen. Er is nu een leuk ingericht appartementje, er kan eindelijk verhuisd worden. Alles in de hoop dat teruggaan naar India straks een optie is. Alleen: Verwarde Vriendin is boos. Op de psychiater, op de zorgverlening, maar met name op ons. Met haar is niets aan de hand, wij doen haar dit aan. Het is bijna niet te verteren, de vriendschap wankelt.

Maar het zal je maar gebeuren. Absoluut niet willen wonen in Nederland, altijd ver weg willen blijven van alle drukte, gedoe met internet en dat soort zaken, en nu zit je hier vast. Misschien wel voorgoed. Isn’t it ironic?