De Kerstbrief is klaar. De brievenbus in Blije is onbetrouwbaar, teveel brieven aan het andere Damesmeisje raakten voor ontvangst verzeild in merkwaardige omwegen. De route naar de brievenbus van het dorp Ferwert, 3 km verderop, loopt grotendeels langs de luidruchtige provinciale weg. Op de terugweg slaan we daarom af naar de Zeedijk. Onder het lopen vertel ik Jan over het boek Het Grote Wereldtoneel. Hoe daarin wordt verteld dat alle desastreuze veranderingen inde wereld de laatste 60 jaar hebben plaatsgevonden. In onze levens dus. Eigenlijk, diep in ons hart, wisten we dat al, maar toch, het is schokkend. ‘Ik herinner me nog dat er op de Wingerdweg maar één auto in de straat stond, niemand had een auto’, zegt de Gewone Jongen. ‘Ik herinner me dat wij thuis als eerste TV hadden, iedereen kwam kijken’, schep ik er bovenop. ‘Wij hadden helemaal geen TV’, vertelt de Gewone Jongen. ‘Wij zaten met z’n allen rondom de radio geschaard en luisterden naar hoorspelen. We keken naar die radio alsof het een tv was’.
Al pratend en vertellend zijn we bij het buitendijks gebied aangekomen. Het gekak van ganzen is oorverdovend. In de verte, bij Holwerd, ziet de lucht zwart van de vogelzwermen. Het zonlicht schittert op de veerboot in de buurt van Ameland. Het is een prachtige, zonnige, frisse maandagochtend. Het bestaat toch niet dat dit alles zomaar verloren zal gaan? Door ons leven?
