Op de lange tafel staan vele blauwe kommetjes, in dezelfde tint als het tafelkleed. De drankjes zijn gekoeld. Onze jarige vriend uit de Jordaan trakteert ons op een rijsttafel, refererend aan de vele gesprekken over onze families. Drie van ons hebben immers een ‘Indische achtergrond’. De smaken en geuren herinneren me aan mijn moeder en tante in de keuken bezig, dagen van te voren. Mysterieus en vol verwachting van het feestmaal. Want dat is het, de rijsttafel. Een gebruik wat ontstaan is bij de witte elite in Nederlands-Indië. Uit de lokale lekkernijen werd een selectie gemaakt en samen geserveerd. Alsof wij uit een top Italiaans kookboek alle beste recepten tegelijk maken en op ons bord scheppen. Een maal voor heersers, stellen we gegeneerd vast. Van Reybrouck’s ‘Revolusie’ is nooit ver weg, tegenwoordig.
Ondertussen, op een ander continent, laat de verliezende heerser nog even, via een speciale federale procedure, wat mensen doodspuiten. Als enig Westers land is de doodstraf in de VS nooit ver weg. Sitalsing gedenkt ze met hun namen in haar column.
In de nacht wandelen we terug naar huis. De Lindengracht is zo stil en verlaten dat hond Marie haar eigen spoor mag trekken. Via weggeworpen koffiebekers en ander afhaal afval. Alleen café Thijssen probeert de moed erin te houden met uitbundige kerstverlichting die de plaats van de bezoekers ingenomen heeft. Hoopvol.
Ook mijn IJslandse boek eindigt met perpectief. De nieuwe generatie zal minder kunnen kiezen wat ze willen worden maar meer worden wat ze moeten zijn. Slim en inventief. Zo zijn jonge IJslandse boeren begonnen met het herstellen van de zogenoemde ‘Wetlands’. 40.000 kilometer aan slootjes wordt hersteld. Het water mag er weer zijn en het ontstane moeras zal goed zijn voor een enorme CO2 opnamecapaciteit. Kijk, dat is hoopvol nieuws in deze winterse nacht.
