Sint en zijn Pieten zijn allang terug naar Spanje. De nieuwe hofhouding op Paleis Soestdijk selecteert voorwerpen die iets vertellen over onze geschiedenis, cultuur, volksaard, tradities en gebruiken. Want er moet antwoord komen op een dringende vraag. Als we Nederland zouden moeten vatten in één tentoonstelling, wat moet daar dan te zien zijn? Een bakkerszoon zeult een 50 kg zwaar voorwerp waarmee zijn grootvader ooit handmatig stroopwafels bakte. Een jonge vroedvrouw brengt een tas die symbool staat voor de thuisbevalling, een typisch Nederlands fenomeen. Een oudere man komt aanrijden op de witte Provofiets, een enthousiaste verzamelaar rijdt voor in een ouderwets caravannetje. Alle voorwerpen halen het museum. ‘Ik vraag me af of ze ook wel eens nee zeggen’, zegt de Gewone Jongen, zelf een fanatiek verzamelaar. Hij wordt op zijn wenken bediend. Een kartonnen display van André Rieux haalt het niet. En de Engelse kogel van 10-jarige Tommie, gevonden in de duinen, staat niet symbool voor de Tweede Wereldoorlog. De rugzak met persoonlijke spullen van Astrid, gebracht door haar ouders, krijgt wél een prominente plek. Astrid was een van de slachtoffers van vlucht MH-17. En ook de trouwpakken van het eerste homostel ter wereld, dat in het huwelijk mocht treden, worden enthousiast ontvangen.

Het voorwerp van mijn keuze past niet in het Museum van Nederland. Het is de weidsheid, het vlakke land, de Lage Landen. Waar een zeer museumwaardig caravannetje heel blij op de Damesmeisjes staat te wachten.