Handen zijn gekke dingen. Soms verzelfstandigen ze, lijkt het. Alsof ze een eigen leven leiden. Zo keek ik gisteren, tijdens de toespraak uit het torentje, gebiologeerd naar de handen van Mark Rutte. Ze aaiden elkaar. Ze tastten het papier af. Ze leken met elkaar te praten. Zochten ze steun bij elkaar? Waren ze het met hem eens? Ergerden ze zich aan het gefluit buiten?

Vandaag lees ik handenwringend de kranten. Theorieën waarom nu wel het RIVM advies gevolgd wordt en eerder niet. Waarom zulke generieke maatregelen nu. Waarom niet meer op maat. Ik herinner me de kritiek van enige tijd geleden, dat de maatregelen juist uitbleven. Dat de regering te laks reageerde. En realiseer me de lof die Merkel oogst, met soortgelijke acties en strengheid.

Voor de schooldeur, naast mijn kantoor hoor ik vanmorgen huilende kinderen. De school stopt. Ouders hebben vannacht enorm aangepakt en serveren de teleurgestelde kinderen een kerstontbijt. Geen feeërieke kerstviering volgende week. De jurkjes en feestpakjes blijven in de kast hangen. Online hoor ik huilende ouders aan. Het vooruitzicht om de kinderen vijf weken binnenshuis te moeten bezighouden, zonder uitjes naar attracties als dierentuin en pretpark, stemt somber.

’s Avonds lees ik de column van Maxim Februari en heradem. In tijden als deze is het besef bij de elite gegroeid dat er iets anders nodig is. ‘The great reset’. Ik blogde er al over. Maar een ‘reset ’ gaat niet zomaar. Er is haast bij. De ijskappen smelten, die wachten niet tot wij eruit zijn of de pijn wel eerlijk verdeeld is, of de besluiten wel democratisch genomen zijn. We moeten handelen. En wel nu. Dat gaat niet zonder pijn. Er is haast bij, maar niemand maakt haast. Op een enkele Zweedse puber na. Er hangt een prijskaartje aan. Niet alleen minder besteden, is het motto, maar ook minder stemmen. “Niet om de samenleving onrechtvaardiger te maken, zoals in Polen en Hongarije, maar om haar te redden”.

Handen ineen slaan voor de aarde en de individuele pijn slikken, denk ik, handenwringend.